Do szkoły z Reksiem

Co robi inteligentna matka kiedy nie ma większych problemów? Idzie na kawę, czyta książkę albo leży do góry brzuchem i po prostu cieszy się życiem.
Co robię ja, kiedy nie mam większych problemów? Mobilizuję wszystkie moje kreatywne szare komórki, żeby jakiś problem sobie znaleźć!
Ostatnio okazało się, że mój ukochany szczeniaczek, który tak bardzo pomógł mi w utrzymaniu porządku w mieszkaniu (o czym pisałam tutaj) potrzebuje kilku lekcji wychowawczych.
Niby standardowa procedura, każdy pies powinien nauczyć się grzecznie chodzić przy nodze i słuchać poleceń właściciela. Skoro jednak ja o edukacji czworonogów wiem jeszcze mniej niż o wychowaniu ich dwunożnych odpowiedników, musiałam udać się z Reksiem do “szkoły”.
Zaczęło się przyjemnie, odrobiną teorii: pies jest zwierzęciem stadnym i potrzebuje odpowiedniej figury odniesienia, tak zwanego przewodnika stada. Przewodnik stada to zwierzę, które dla dobra grupy podejmuje decyzje, ustala prawa i konsekwentnie wymaga od pozostałych członków ich przestrzegania.
Wszystko jasne? Jak najbardziej. Do tego jakie logiczne!
Chwilę później okazało się, że ponieważ stadem Reksia jest moja rodzina, to ja powinnam pełnić rolę przewodnika, pomimo że mam tylko dwie nogi i nie warczę. I tu zaczęły się problemy.
Skoro to ja jestem szefem, to znaczy, że to ja decyduję, co, jak i kiedy, ale przede wszytkim, to ja jestem za wszystko odpowiedzialna, więc to mnie strofuje nauczycielka. No bo przecież tego kochanego “puci puci” pieska!
Tak więc przez pół godziny z anielską cierpliwością uczyłam się nakłaniać psa do odpowiednich zachowań, których on ni w ząb nie chciał przyjąć. Z uśmiechem na ustach znosiłam setki uwag nauczycielki, która ciągle mnie poprawiała, bo pies był rozkojarzony, bo mnie ignorował, bo niedokładnie wykonywał polecenia...
Wyszłam z lekcji z przekonaniem, że nie posiadam cech przewodnika stada i chciałam na chwilę zapomnieć o psie, któremu właśnie udało się obniżyć lekko moją samoocenę. Obmyślałam sobie półprawdy, które opowiem w domu zapytana o pierwszą lekcję - przecież w życiu bym się nie przyznała, że nie byłam w stanie wyegzekwować od sześciomiesięcznego szczeniaczka nawet najprostrzego zadania.
Tymczasem Reksio, na dźwięk zamykającej się za nami furtki, jakby za dotknięciem magicznej różdżki, nagle zaczął zachowywać się przyzwoicie. Nie musiałam mu nic mówić ani kusić smakowitymi kąskami, sam zaczął iść spokojnie przy mojej nodze, wpatrzony we mnie jak w święty obrazek, a kiedy zatrzymałam się przed samochodem, nie szarpał, nie biegał, tylko grzecznie usiadł, czekając aż otworzę mu drzwi.
Wyglądało to podejrzanie: jak mi się obrywało na lekcji to nie chciał współpracować, a chwilę później kiedy nie było nikogo kto by mnie pochwalił nagle zmienił się w ideał? Co za złośliwość!
Spojrzałam mu w oczy i zapytałam: czy ty w poprzednim życiu nie byłeś przypadkiem czyjąś teściową? Jeśli tak, to szykuj się na zemstę!
I napewno mnie nie wzruszy to twoje słodkie spojrzenie...