Kto naprawdę potrzebuje Dnia Kobiet

Zgadzam się z feministkami, które tępią sprowadzanie Dnia Kobiet do wręczenia klasycznego przywiędłego tulipana, ale ponieważ kilka lat temu miałam bardzo trudne doświadczenie związane z łamaniem praw kobiet, drażnią mnie ci, którzy Dzień Kobiet obśmiewają i dołączają do przeżytków komunizmu.
Można narzekać, że o sprawach kobiet dyskutuje się tylko ósmego marca, ale to sposób rozumowania tych, którzy wolą bezsensowną krytykę i nie proponują alternatywnego rozwiązania.
Dla mnie okazja jest okazją i zamierzam wykorzystać dzisiejsze święto, żeby poruszyć tematy, o których niełatwo jest mówić.
Wiele kobiet na świecie nie podejrzewa nawet, że można się zastanawiać nad prawem do równego traktowania w środowisku zawodowym. Dla nich temat ten jest czystą abstrakcją, bo ich problemy są zupełnie innej rangi: one nadal walczą o prawo do integralności fizycznej!
Pracując dla włoskiej telewizji w lutym 2010 pojechałam do Al-Minya nagrać reportaż o obrzezywaniu kobiet, któremu na świecie poddawanych jest codziennie 6 tysięcy dziewczynek, co w skali roku daje wynik dwóch milionów! W Egipcie obrzezanie ogranicza się do usunięcia łechtaczki, najczęściej dziewczynkom w wieku 5-7 lat, ale nadal w wielu afrykańskich krajach praktykowana jest infibulacja.
Kiedy spotkałam członkinie organizacji walczącej przeciwko tej praktyce, na dzień dobry wręczyły mi poniższy rysunek.

Jest to rysunek siedmioletniej dziewczynki, która została poddana obrzezaniu. Przedstawiła na nim siebie we łzach, leżącą na podłodze. Zawieszona na suficie goła żarówka oraz rozłożone na zwykłym ręczniku narzędzia potwierdzają, że zabieg przeprowadzany jest w spartańskich warunkach, gdzie brakuje nawet najbardziej podstawowych środków higieny. Za plecami dziewczynki widać mamę, która krępuje jej ręce, bo oczywiście nikt nie stosuje znieczulenia, natomiast znachorka trzyma w ręce nóż, gotowa do wykonania “rytualnego cięcia”.
Kiedy zobaczyłam ten rysunek, brakowało mi słów, żeby określić moje emocje. Byłam naprawdę głęboko wstrząśnięta, bo jest tu tyle bólu i przemocy, że ze wstydem pomyślałam o księżniczkach w długich różowych sukniach i z koroną, które rysowałam w wieku tej dziewczynki.
Po krótkim przygotowaniu i próbie ogarnięcia się, pojechałam przeprowadzić wywiad ze znachorką, grubą babą o czarnych zębach, która tłumaczyła mi z przekonaniem:
 “Moją misją jest oczyszczanie dziewczynek, - mówiła - bo pozbawienie ich tego kawałka sprawi, że nie będą w przyszłości uganiać się za mężczyznami”.
Jej zdanie potwierdziły prawie wszystkie osoby zapytane o sens tego głęboko zakorzenionego w tradycji rytuału. Młodzi mężczyźni, nawet ci z wyższym wykształceniem, dodawali, że nie ożenią się z dziewczyną, która nie została obrzezana, bo tylko ta operacja gwarantuje zachowanie dziewictwa do ślubu oraz wierności małżeńskiej po nim.
Trudno jest nie oceniać negatywnie tak brutalnie realizowanej potrzeby kontroli nad seksualnością kobiet, przynajmniej z naszego europejskiego punktu widzenia. Pozostaje wiara w codzienne zaangażowanie pracowników socjalnych, dzięki któremu powoli zmieniają się poglądy mieszkańców Al-Minya. Z pewnością jednak upłynie jeszcze dużo wody w Nilu zanim egipskie kobiety będą mogły cieszyć się poszanowaniem należnych im praw.
 Tak więc dzisiaj rano, kiedy moi mężczyźni wręczyli mi gałązkę mimozy (tutejszy odpowiednik naszego tulipana), przyjęłam ją z wdzięcznością, dedykując ten gest tym, które Dnia Kobiet potrzebują naprawdę, moim znajomym z Egiptu.